Tam 3 sene oldu. Kendime adam gibi vakit ayiramayali. Şoyle ozgurce ve hicbir seyi dusunmeden canimin istedigini yapamayali. Yemek derdini dusunmeden aksama kadar disarda özgürce takilamayali. Esimle istedigimiz anda disari cikip dolasmayali. İsime baslayamayali. Evden 10 dakikada cikamayali. Elimi kolumu sallaya sallaya gezemeyeli. Sabahlara kadar bilgisayar başına takılamayalı, sabah 11'lerde kalkmayali. Dogru duzgun ne misafirlige gideli, ne misafir davet edebileli. Ve diğer hobilerime özgürce vakit ayıramayalı...
Bu liste böyle uzayıp gider.
Peki butun bu serzenise ragmen cocuklardan 3-5 saat bile ayri kalmak istememek de ne? Krese gitmeseler de dibimde otursalar demek de ne? Hala doyamamak da ne?
Ben niye o mantıklı annelerden değilim? Neden artık işime gücüme bakmam gerektiği konusunda kararlı olamıyorum? Neden bu kadar duygusalım çocuklar konusunda? Bu yaşları geçecek diye niye bu kadar çok üzülüyorum?
Mevcut şartlar mı izin vermiyor, mükemmeliyetçi miyim, doyumsuz muyum? Yoksa ben gerçekten huniyi taktım mı kafama:))
Keşke hayatımızın her anında bir arada olabilsek annemizle, babamızla, kardeşlerimizle, çocuklarımızla, tüm sevdiklerimizle. Ama artık o kadar sanal ki herşey ve o kadar çok boş işlerle uğraşıyoruzki; insanlar, kurallar, alışkanlıklar, mahalle baskısı, çağ, trend, moda... Bizi yöneten bizim dışımızdaki kavramlar.
O yüzden fırsat bu fırsat ben iyice doyayım şu kuzulara elimden geldiğince:)
Sevgiler
Üçüz Annesi
