İtiraf ediyorum kendimi 3,5 yıl dondurulmuş da şimdi yeni yeni çözülüyor gibi hissediyorum. O kadar alışmışım ki çocuklarla olan hayatın temposuna ve tek başınalık ne demek özgürlük ne demek bilmemeye. İlk günler yaşadığım çılgın mutluluğun yanı sıra boşluğa da düşmedim değil. Eee ne yapıyorduk biz boş zamanlarda, bu sessizlik de ne oldum:)) Neyseki çabuk alıştım normal hayata:))
Hamileliğimin 4. ayına kadar doğum ve düğün fotoğrafçılığı yapmaya devam ettim. Son çekimlerim oldukça sıkıntılıydı. Son doğum çekimimi hiç unutmuyorum. Gebzedeydi ve ben sabah muthiş bir bulantıyla gitmiştim çekime. 2 kare çekip kendimi wc'ye atıyordum. Ameliyathanede doğum anını çekerken gözlerim kararmıştı. Almam gereken pozları aldıktan sonra yere çöküp beklemiştim ameliyathanede. O çekimden sonra hamilelik boyunca iş almadım. Doğumdan sonra 3,5 yıl boyunca da çok aktif çalışamadım, aslında çalışmayı çok tercih etmedim. Çocukların en güzel yıllarını kaçırmak istemedim. İyi ki de öyle yapmışım. Onlar'la doya doya vakit geçirdim, sevdim, kokladım, ilgilendim. Ama artık zamanı geldi. İşimi, yeni doğan bebişlerimi çook özledim. Çekimini yaptığım ilk kuzular 5-6 yaşlarında abi, abla oldular. Kiminin kardeşini bile çektim. Şimdi yeniden başlama vakti. Gerçi piyasa almış başını gidiyor, her 10 kişiden biri meslektaşım olmuş ama yapacak birşey yok:)
Yeni doğum yapan, evde çocuk bakmak zorunda olan, kendisine yarım saat bile ayıramayan, hayatının en güzel ama aynı zamanda en esir günlerini yaşadığını düşünen güzel anneler bir dinleyin beni. 3,5 yıl 3 çocuk. Dile kolay söylemesi şimdi ama o kadar zor, yoğun ve yorucu geçtiki günler. Öyle depresif öyle kaygılı ama bitti. Hiç o sıkıntılar yaşanmamış gibi bitti. Şimdi bıraktığım yerden devam edicem inşallah. Tabiki hayat hiçbir zaman bekarlık ya da çocuksuz yıllar zamanındaki gibi olmayacak. Hep bir koşturma hep bir tempo. Hep aklın en büyük köşesinde çocuklarla ilgili işler, düşünceler, planlar, kaygılar. Ama bana inan senin de bugünkü sıkıntın geçip gidecek, detaylarını hatırlamayacaksın bile. O yüzden şimdi yaşadığın hayatı sevgiyle kucakla, bardağın dolu tarafına odaklan ve kuzunun en güzel yıllarının tadını çıkar. Şurda okul yıllarına ne kaldı ki.
Sevgiler
Bugünlere gelmeyi iple çeken ve bence çokca da hak eden bir üçüz annesi:)
